HomeBeren op de weg!
De zachte winterzon valt als een warme zee van licht door de grote glazen ramen de woonkamer binnen, mijn jongens liggen in pyjama op een schapenvachtje op de gietvloer te kroelen. Wat hou ik van zondagochtenden.
We wonen hier nu 2 maanden maar in dit huis heerst het soort rust waar ik naar verlang. Niet alleen uiterlijke rust, maar juist de innerlijke rust. Het soort rust waardoor ik kan genieten van het moment zónder afgeleid te worden door mijn gedachten. Één bal in de lucht houden en de anderen gewoon even laten liggen om later weer op te pakken.
Dat zou ik zo graag leren, niet zo zeer het genieten want dat kan ik zeker wel. Serendipity zoals de Engelsen dat zo mooi noemen; genieten van kleine simpele dingen die het leven brengt, zit in mijn natuur. Maar de gefilterde versie daarvan, genieten in het hier en nu, vol overgave en zonder afleiding. Zonder alle gedachten die me naar andere dingen brengen, waardoor ik me altijd schuldig voel naar een andere partij. Het constant invullen voor een ander, wat een ander vindt. Waarom vind ik die mening van een ander nou zo belangrijk? Waarom plaats ik al die beren op de weg, zonder dat ze er echt hoeven te zijn? (Wist je trouwens dat als je een echte beer tegenkomt, je in je broek moet poepen om hem bij je weg te houden? Dan denkt hij namelijk dat je dood bent en ben je niet meer interessant.)
Dit is hét moment op mijn fixedmindset om te buigen naar een growthmindset. Hét moment om de muur af te breken en opnieuw op te bouwen. Om vast te houden aan dat wat goed voor me is en de ballast loslaten.
Het grappige is dat ik in mijn werk wanneer ik dezelfde vastzittende gedachten als ik heb bij kinderen herken, deze met hen af kan breken. Ik kan heel goed uitleggen, coachen, verbeelden hoe het zou kúnnen zijn. Wat balans brengt. Maar zelf verander ik niet.
Om balans in mijn leven als jonge werkende moeder te vinden moet ik eerst balans in mijzelf vinden. Zolang ík niet verander, verandert er niets...
Liefs Debbie D.