HomeMijn bevallingsverhaal
Als ik denk aan mijn bevallingsverhaal, denk ik hier met gemengde gevoelens aan.
Ik kreeg het mooiste er voor terug wat er bestaat, onze mooie zoon Sem! Dat ik pas na 2 jaar klachtvrij was, nam ik voor lief, maar heeft toch een grote impact gehad op mij.
Voordat ik vertel hoe mijn bevalling ging, neem ik jullie mee naar het begin van mijn zwangerschap.
Tot 20 weken mocht ik niet klagen over hoe het allemaal ging, ondanks een paar ongemakken voelde ik mij prima! Tot mijn man en ik op vakantie gingen naar Turkije, we een excursie hadden van 3 uur met een reistijd van 6 uur totaal. Hierdoor kreeg ik last van vocht vasthouden, wat zich uiteindelijk uitte in steunkousen in een super warme zomer. Met 25 weken 24/7 harde buiken, wat tot de bevalling met 41+1 weken duurde.
Ik moest het per direct rustiger aan gaan doen, wat uiteindelijk eindigde in vrijwel volledige rust, omdat de harde buiken 24/7 aan bleven houden. Met 36 weken 1 cm ontsluiting en waarop de gynaecoloog gelijk al zei, als hij nu komt laten we hem komen.
Wat niemand had verwacht, gebeurde toch.
Met 41+1 weken werd ik ingeleid, want inmiddels had ik 3 cm ontsluiting. Toen wij in het ziekenhuis aankwamen om 7.30 maakten wij een praatje en vertelde dat er werd gezegd dat ons mannetje een 6-ponder zou zijn, waarop de verpleegkundige gelijk al zei, kijkend naar mijn buik, nou dat zal wel niet hoor.
Ik werd aan de monitoren gelegd, en om 9.00 begonnen ze met inleiden. Ook kreeg ik gelijk een antibioticakuur die ze elke 4 uur gingen geven. Toen ik met harde buiken in het ziekenhuis kwam, kwamen ze er per toeval ook achter dat ik drager ben van het streptokokkenvirus. Als ze er toen niet achter waren gekomen, was de kans groot dat Sem na de bevalling hersenvliesontsteking zou krijgen.
Het begon allemaal rustig, mijn vliezen werden gebroken, en daar zagen ze dat Sem in het vruchtwater had gepoept. Tussendoor kwamen mijn zusjes en moeder ook gezellig even buurten. We praatten wat, aten koekjes en tussendoor pufte ik de weeën weg. Op mijn moeder na, wist verder niemand wat het zou worden. Tot ik opeens shit zei en naar de tas wees. Toen wisten mijn zusjes dat ze een neefje zouden krijgen.
Toen mijn man en ik weer samen waren en de weeën heftiger werden, kwam mijn moeder binnen. Die zou ons bijstaan als het nodig was. Maar ondanks dat ik het op dat moment nog niet nodig had, was ik wel heel blij dat ze er was.
De pijn werd heftiger, en toen ik na ongeveer 3.5 uur, maar net op 4 cm zat, werd het mij teveel en vroeg ik om een prik in mijn been. Die gaf gelukkig iets verlichting.
Op den duur wou ik even gaan staan, om te kijken of dat wat zou helpen. Maar helaas zakte ik door mijn benen, en moest ik dus echt in bed blijven liggen. Om half 4 kwamen ze voelen hoe ver ik was, 6 cm ontsluiting. Wij bedachten toen dat het nog wel zo’n 4 uur zou duren eer ik volledige ontsluiting zou hebben.
Ik ben daarna niet meer met de tijd bezig geweest, en kan dus ook niet precies vertellen hoe het toen gegaan is. Ik weet wel dat mijn man nodig moest plassen en dat ik en mijn moeder nog tegen hem zeiden dat hij maar moest gaan, want nu was het nog rustig.
Ondertussen was ik op mijn zij gaan liggen, en voor ik het wist had ik het idee dat ik moest poepen. Maar ik had al snel door dat dit de persweeën waren. Ik begon keihard te roepen van de pijn. Mijn moeder vloog de gang op, om een verloskundige te roepen, en voor ik het wist stond er 4 man in de kamer. Mijn man was weer terug en was verbaasd over wat er in die korte tijd gebeurd was. Ik had 9 cm ontsluiting en mocht rustig mee gaan persen.
Tijdens elke wee had ik een oerkracht, maar daarna viel ik elke keer in slaap/weg. Na ruim een uur persweeën, merkte ik dat het voor geen meter opschoot. Ons mannetje kon niet door mijn geboortekanaal, het was te nauw. Ik werd tot 2 keer toe geknipt, maar zonder resulltaat. De vacuümpomp kwam aan de pas, en plaatste dat op zijn hoofd. De gynaecoloog trok met een flinke oerkracht, maar de vacuümpomp schoot los, waarop ze hem weer wou plaatsen. Uiteindelijk deed ze dat niet, maar pakte ze een andere vacuümpomp.
Ik kon inmiddels echt niet meer na 5 kwartier persweeën. Er werd gezegd dat hij er nu echt uit moest, anders werd het een keizersnede. Het enigste wat ik toen dacht, man/bakker, drukke decembermaanden, nee ik kan nu echt geen keizersnede krijgen.En met een oerkracht gaf ik het laatste wat ik nog had en met een flinke vaart lag daar ineens het mooiste wat je maar kon wensen: onze zoon Sem.
Geboren op 11-11 om 18.04, met een gewicht van 4570 gram, een 9 ponder dus.
Mijn man was zo van slag alles, dat hij de navelstreng niet wou doorknippen, dus deed mijn moeder dat. Ik was flink gehavend van onder, en Sem had ook een flinke wond vlakbij zijn fontanel. De gynaecoloog vertelde dat ze een inschattingsfout had gemaakt, het had gelijk een keizersnede moeten worden. Sem was namelijk een sterrenkijker, was te groot voor mijn geboortekanaal en mijn geboortekanaal was te smal.
Door dit alles was ik erg veel bloed verloren, en het duurde ook een hele lange tijd eer ik de oude was. Mijn man en moeder waren er ook echt van slag van. Mijn moeder keek mij nog een keer aan en ik glimlachte met mijn bleke gezicht. Ze dacht toen nog dat ik er bijna niet meer was geweest. Het had niet veel gescheeld of de vacuümpomp had op Sem zijn fontanel gezeten, ik wil er niet over nadenken hoe het dan was afgelopen.
Het heeft 1.5 jaar geduurd eer er haar was gaan groeien op die plek, en als je goed kijkt zie je nog steeds een deukje zitten.
En als je nu aan mij zou vragen, zou je het zo weer doen? Dan zeg ik ja!
Het was heftig, maar wat ben ik blij met ons mannetje!
Wil je ook je bevallingsverhaal mailen? Dat kan! Anoniem mag natuurlijk ook. info@tweeonsgeluk.nl