HomeHet is inmiddels 4,5 jaar verder (ondertussen alweer moeder voor de tweede keer, met een keizersnede) dat ik bevallen ben van onze zoon Finn. Het was een zware bevalling, Finn had een geboortegewicht van 5290 gram en 57 cm.
Ik ga terug naar november 2012. Eindelijk we zijn zwanger. In december heb ik mijn eerste afspraak bij verloskundige. In die tijd was ik veel misselijk. Sinds 14 februari 2013 had ik ook veel last van mijn buik. Ik had het gevoel of hij continu opgeblazen was. De verloskundige zei dat ik rustiger aan moest doen.
Begin maart nam ik de beslissing om minder te gaan werken op advies van de verloskundige en bedrijfsarts. Maar binnen twee weken merkte ik dat eerder naar huis gaan me nog steeds geen goed deed. De harde buiken bleven ook. Soms had ik het gevoel dat ik niet meer vooruit kwam.
Ik ging halve dagen werken. De keus werd dan ook gemaakt dat ik niet meer voor de klas zou staan, ik ben leerkracht. Ik kreeg administratieve taken. Iedere dag, ook al waren het maar 3 uur per dag kwam ik jankend thuis. Ik had veel pijn. Begin mei had ik ‘s ochtends nog gewerkt met weer heel veel harde buiken. Toch even de verloskundige gebeld. Ik was op dat moment 31,4 weken zwanger. Ze zei dat ik voorbij moet komen. Na wat controles vertelde ze dat ik regelmatige harde buiken heb. In overleg met haar stuurde ze me door naar het ziekenhuis. Helemaal overstuur ging ik naar huis.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleek dat ik regelmatige (voor)weeën heb. Ik moest in het ziekenhuis blijven. In die week kreeg ik weeënremmers en spuiten voor longontplooiing voor de kleine man. Er werd in het ziekenhuis aangegeven tijdens een echo dat het een grote baby zou zijn. Een paar dagen later werd er gekeken of ik zwangersschapssuiker had maar dit was niet zo. Na 4 nachten mocht ik het ziekenhuis verlaten. Helaas ging het twee weken later weer mis. Ik was inmiddels 33,2 weken zwanger. Ik had weer enorme last van harde buiken. Het deed ongelooflijke pijn. Er werd weer tijdens een echo bevestigd dat het een grote baby was. Ik en mijn partner wisten niet zo goed wat we met deze informatie aan moesten. Ik ging naar huis met advies rustig aan te doen. Voor verdere behandeling mocht ik met 36 weken terug naar de verloskundige. Bij de wekelijkse controle gaf ik aan dat ik zo een pijn haden dat ik niet meer kon. ‘Mevrouw, we laten het op een natuurlijke wijze op gang komen. Ja mevrouw, het is een grote baby rond de 4 kilo maar dat kan makkelijk.’
Tja ... Ik als leek nam aan dat het dan zo was. Met 40,3 weken werd ik gestript. ‘s Nachts verloor ik een enorme bloedprop. Ik belde toch maar de verloskundige die even voorbij kwam. Mijn vliezen waren gebroken. Na 24 uur gingen ze aan kijken of er weeën waren. Helaas geen weeën. Ik werd overgedragen aan het ziekenhuis vanwege langdurige gebroken weeën. Met 40,5 dagen controleerden ze of alles goed was met de kleine en met mij. Alles ging prima en ik werd naar huis gestuurd. Ik moest me de volgende ochtend om 7 uur melden in het ziekenhuis.
De volgende ochtend meld ik me samen met mijn partner op de verloskamers. Al snel bleek dat ik 3 cm ontsluiting had. Ik mocht een verloskamer op en ik werd ingeleid. Alles verliep prima. Ik had wel wat last van weeën, maar het was te overzien. Rond een uur of 4 in de middag vroeg ik om een ruggenprik. Die kreeg ik en de pijn was weer te harden. Maar tegen 7 uur had ik zo’n pijn. Toch doorzetten ... Om 21.00 uur kreeg ik het verlossende woord dat ik volledige ontsluiting had, maar dat ik nog niet mocht persen. De ruggenprik werd uitgezet. De pijn was zo hevig ... Niet te beschrijven. Om 00.00 uur had ik eindelijk persweeën. Ik mocht. Maar helaas, na een uur persen en een knip lukte het me niet zelfstandig. Er werd om 1.00 uur een arts geroepen om me te helpen met een vacuümpomp. Na drie keer de vacuümpomp was het hoofdje eruit, maar helaas lukte het niet verder. Opeens stonden er zeven artsen aan mijn bed. Kleine vent wilde er niet uit. Zijn schoudertje zat klem. Ik werd languit met gestrekte benen tot twee keer toe dubbel geklapt. En daar was hij. Ik heb hem niet gezien ... Geen navelstreng gezien/geknipt of wat dan ook. Finn werd direct meegenomen met kinderarts. De nageboorte kwam, ik hoorde de volgende ochtend dat mijn placenta iets meer dan een kilo woog. Helaas wilde mijn baarmoeder niet krimpen. Er stonden allemaal artsen om me heen om me klaar te maken voor de ok. Ik weet van de eerste perswee tot geboorte helemaal niets meer. Maar wat ik me wel kan herinneren, is dat het bloed uit me spoot. Ik hoorde later dat ik meer dan 3 liter bloed verloren heb. Na anderhalf uur op de ok te hebben gelegen, met een knip en subtotaalruptuur, mocht ik dan eindelijk mijn spruit vasthouden. 5290 gram en 57 cm. op een natuurlijke manier en als eerste kind.
De eerste maanden heb ik het heel zwaar gehad.... ik begreep niet waarom... ik had thuis mogen bevallen... dat hadden we beide niet gered... nu 4,5 jaar later met twee prachtige zonen heb ik het een plek kunnen geven...
Liefs Denise (moeder van Finn en Mees)
